Zastrzyk z kompleksów

Czyli kolejna porcja wierszyków.
Muszę przyznać, że bardziej lubię wersję drugą.

I tak źle, i tak nie dobrze.

Jest taka jedna prawda życiowa, która mówi o tym, że jak człowiek siebie widzi i jak się czuje, tak będzie odbierany przez innych.

Czy jest w takim razie sens we wmawianiu swojemu lustrzanemu odbiciu, że z rana wygląda jak gniot, po południu jak rozmaz, a wieczorem nadaje się na głównego bohatera niskobudżetowego filmu o zombie?

Czy nie lepiej zaraz po przebudzeniu uśmiechnąć się do siebie, po południu puścić oczko, a wieczorem w zaciszu własnych, czterech kątów cieszyć się ze wszystkich usłyszanych od rana komplementów?

Kompleksy, kompleksy...

Ile kompleksów może mieć jedna kobieta?

- czyli kolejna porcja problemów w dwóch wydaniach...

Dlaczego są niemal takie same?
Pierwsze wydanie traktuję raczej jak koncept. Prosty obrazek z rymem do pary. Ot, złapanie myśli za nogi. Wersja druga jest efektem przemyślenia, poprawienia i dopracowania (co często gęsto prowadzi do nieczytelności i niezrozumienia, ale i tak lubię to robić).

Ach te kobiety...

"Lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na świecie?"

Nie wierzę, aby istniała na świecie kobieta, której obce jest to jedno magiczne pytanie. I nie wierzę, by któraś NIE CHCIAŁA widzieć siebie w odpowiedzi na nie. Nie wszystkim kobietom jednak wystarcza wiary, by pewnym tonem oznajmić wprost i wobec: to JA jestem tą najpiękniejszą!

Moja "bajka" jest, jeśli mogę ją tak nazwać - krótkim graficznym spektaklem wyciągającym na wierzch wszystko to, co kobiety pragną ukryć. Czego się wstydzą, czego nie lubią, nie znoszą i nie akceptują.

To bajka w dwóch wersjach.

Co dalej???